Το παιχνίδι Βραζιλία-Χιλή το παρακολουθήσαμε σε μια ταβέρνα στη θάλασσα μαζί με τους ανθρώπους που μας φιλοξενούν, και ίσα-ίσα που καταφέραμε να πιάσουμε τραπέζι. Βέβαια, μέτρησε και το ότι είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Παραγγείλαμε φαγητό και κάτι να πιούμε και παράλληλα είχαμε τη δυνατότητα να δούμε το παιχνίδι σε μια μεγάλη οθόνη. Το ταμπεραμέντο των Βραζιλιάνων ήταν φυσικά ιδιαιτέρως αισθητό, αλλά για όρους Βραζιλίας ήταν σχετικά ήσυχα. Όλοι οι Βραζιλιάνοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία το παιχνίδι. Σε κάθε ευκαιρία για γκολ, σε κάθε φάουλ, κάθε κόρνερ ή πλάγιο, το κοινό αντιδρούσε με φλογερό ταμπεραμέντο…είδα μέχρι και άντρες να κλαίνε! Στο τέλος, η Βραζιλία κατάφερε να προκριθεί στα πέναλτι και τότε πανηγύρισαν με την καρδιά τους.

Μετά το ματς, κάναμε βόλτα στην παραλία και ήπιαμε γάλα καρύδας. Εδώ οι άνθρωποι είναι πολύ εξυπηρετικοί και πρόθυμοι. Χάρη στη βοήθεια δύο γκαρσονιών κατάφερα να βγω στην παραλία.

Στην παραλιακή οδό μπορεί να γνωρίσει κανείς πολύ κόσμο. Το βράδυ συνάντησα εδώ έναν Βραζιλιάνο σε καροτσάκι και πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα θέματα. Του είπα ότι παίζω ράγκμπι με αμαξίδιο και τον ρώτησα, αν γνωρίζει αυτό το σπορ. Εκείνος απάντησε ότι το δικό του σπορ είναι η δουλειά του. Έχει μια καντίνα στο δρόμο και πουλάει σουβλάκια και αναψυκτικά. Το παιδί αυτό συνοδευόταν συνέχεια από φίλους και γνωστούς, που τον βοηθούσαν στα πάντα.