Δύο time-out στο παιχνίδι Ολλανδία-Μεξικό για να πάρουν ανάσα οι παίκτες, αποπνικτική ζέστη και έντονη υγρασία – τι περιπέτεια! Ευτυχώς, εμείς καθόμασταν στη σκιά, ενώ οι κερκίδες που έβλεπε ο ήλιος είχαν αδειάσει, καθώς το κοινό δεν μπορούσε να αντέξει τη ζέστη. Εγώ είχα επίσης μαζί μου και ψεκαστήρι με νερό για να δροσίζομαι. Η μεγάλη περιπέτεια, όμως, εκτυλίχθηκε στην πορεία προς το γήπεδο…
Με συνόδευσε ο βοηθός μου ο Άκης, ενώ ο Upiera έμεινε πίσω, στο κατάλυμα. Πήραμε ταξί, για να μας πάει κατευθείαν στο γήπεδο. Για τα τελευταία 100 μέτρα της διαδρομής μας, όμως, χρειαστήκαμε παραπάνω από μισάωρο.
Ο οδηγός του ταξί είχε τα εισιτήριά μας, όπου έγραφε πως είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι, κι έτσι πήγαμε μέχρι την είσοδο του γηπέδου, για να ρωτήσει αν μπορούμε να περάσουμε μέσα με το ταξί. Δυστυχώς, δεν μας επιτράπηκε κάτι τέτοιο, τη στιγμή που, δίπλα μας, οι λιμουζίνες και οι διάφορες προσωπικότητες περνούσαν μέσα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Οπότε ο ταξιτζής έκανε επί τόπου στροφή και μας πήγε στο αεροδρόμιο, απ’ όπου έφευγαν βανάκια για το γήπεδο. Εκεί είναι που ξεκινάει η πραγματική περιπέτεια…
Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αποπνικτική. Ρωτήσαμε τον ταξιτζή, αν μπορούσε να μας παραλάβει μετά το παιχνίδι, αλλά ούτε αυτό γινόταν, όπως είπε. Τα βανάκια ήταν μεγάλα, σχετικά παλιά λεωφορεία, αλλά ήταν εξοπλισμένα με ηλεκτρική ράμπα για αναπηρικό καροτσάκι. Ο προσανατολισμός ήταν δύσκολος για μένα. Ακόμη και αφότου επιβιβάστηκα στο λεωφορείο, δεν ήμουν σίγουρος πού και πώς θα πηγαίναμε. Μετά από είκοσι λεπτά, το λεωφορείο σταμάτησε σε μια στάση, στην οποία έπρεπε να κατεβώ. Ο οδηγός μας έδωσε με νοήματα να καταλάβουμε ότι έπρεπε να πάρουμε άλλο λεωφορείο από εκεί. Ευτυχώς, αυτό δεν καθυστέρησε. Μέσα σε δέκα λεπτά ήμασταν ήδη μέσα στο σωστό λεωφορείο με κατεύθυνση προς το γήπεδο. Η διαδρομή διήρκεσε και αυτή 15 με 20 λεπτά.
Φτάσαμε και το παιχνίδι είχε ήδη αρχίσει. Ακούγαμε απ’ έξω το σούσουρο μέσα στο στάδιο. Μετά από έναν σύντομο έλεγχο ασφαλείας, μπορούσαμε πλέον να μπούμε και να πάμε κατευθείαν στις ειδικές θέσεις για ΑμεΑ. Κάτι Μεξικανοί φίλαθλοι μπροστά μας επευφημούσαν την ομάδα τους και είχαν φτιάξει απίστευτη ατμόσφαιρα. Έπειτα παρατήρησα ότι υπήρχε μια «όαση» κοντά μας και άδραξα την ευκαιρία, για να πιώ μια CocaCola και να γεμίσω τις μπαταρίες μου.
Παρά το γεγονός ότι η Ολλανδία ήταν το φαβορί, θεωρούσα ότι οι Μεξικανοί θα τα κατάφερναν να προκριθούν. Η απόδοσή τους στο πρώτο ημίχρονο και στην αρχή του δευτέρου με είχε πείσει ότι θα περάσουν. Δυστυχώς, όμως, πέρασαν στο τέλος στην άμυνα και η Ολλανδία κατάφερε με τον Ρόμπεν να πιέσει στην επίθεση και, προπάντων, να πάρει πέναλτι.
Με το που βγήκαμε από το γήπεδο μας χτύπησε πάλι ο ήλιος κατακέφαλα. Για να πάμε στη στάση του λεωφορείου, έπρεπε να κάνουμε πάλι το γύρο του γηπέδου. Στη στάση είχε σχηματιστεί ήδη ουρά από ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι. Υπήρχε λεωφορείο κάθε 10 με 15 λεπτά, αλλά μπορούσε να πάρει μόνο έναν από εμάς κάθε φορά. Με το που μπήκαμε, επιτέλους, στο λεωφορείο, ρωτήσαμε πού πρέπει να κατεβούμε, για να πάρουμε ταξί. Σε πέντε στάσεις, μας είπαν, το οποίο σήμαινε μία ώρα δρόμο ακόμη…Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, το λεωφορείο ήταν φίσκα και ο ήλιος έκαιγε, και μην ξεχνάμε ότι είχε και φοβερή υγρασία. Έπρεπε να μπω σε κατάσταση αναμονής, να περιορίσω τις ανάγκες μου στο ελάχιστο, για να επιβιώσω εκεί μέσα.
Κατεβήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, όπου υπήρχε και πιάτσα ταξί. Εντελώς αυθόρμητα, πήραμε την απόφαση να μπούμε μέσα στο εμπορικό κέντρο, για να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι της Ελλάδας. Με τη βοήθεια κάποιων ευγενικών Βραζιλιάνων μπόρεσα αργότερα να τηλεφωνήσω στο διαμέρισμα, για να δω αν ήταν κανείς στο σπίτι για να μας ανοίξει. Βασικά, είχα ρωτήσει πού μπορώ να βρω τηλεκάρτα, αλλά οι Βραζιλιάνοι μου έδωσαν κατευθείαν το κινητό τους, για να πάρω τηλέφωνο. Έτσι, μίλησα με τη σπιτονοικοκυρά και τον Upiera, οι οποίοι προσφέρθηκαν να μας μαζέψουν από εκεί.
Στον γυρισμό, επιβραβεύσαμε τους εαυτούς μας με μια πίτσα. Όταν έπεσα στο κρεβάτι, ήμουν ευτυχισμένος…